Powrót do Avalonu Nowa wystawa w Muzeum Śląskim.

„Każdy z nas ma jakieś Złote Runo do odszukania, jakieś Morze Nieznane, które przebyć winien, by owo Runo odnaleźć, i jakiegoś Smoka, którego zabić musi, by je posiąść nareszcie”.

Powrót do Avalonu jest udramatyzowaną instalacją w formie labiryntu. To tutaj będziemy przywoływać legendę o Królu Arturze i Rycerzach Okrągłego Stołu, jedną z najpiękniejszych opowieści w dziejach ludzkości. Obszarem szczególnym jest Avalon, mityczna Kraina Wróżek, miejsce odpoczynku i azylu zmęczonych życiem doczesności, nazywana też Wyspą Jabłoni. W legendach bywa krainą zatopioną pod falami lub wyspą ukrytą wśród mgieł. Bohaterowie mitów arturiańskich śpią zaczarowani, czekając na powrót czasów świetności, na magiczny znak, dzięki któremu będą mogli się obudzić i wydobyć z zapomnienia.

Opowieść o Królu Arturze i Rycerzach Okrągłego Stołu poszukujących Graala jest powrotem do szlachetnego etosu rycerskiego i wyrazem ludzkich tęsknot do bycia lepszym, choćby tylko w legendach, a nie w świecie rzeczywistym.

Główną postacią jest Merlin-Mag. To on przywołuje historię Artura i Rycerzy Okrągłego Stołu. Merlin Czarodziej, celtycki wieszcz, który żył w czasach pełnych tajemnic, kiedy zasłona pomiędzy światem widzialnym a niewidzialnym była cienka jak pajęczyna. Tam, gdzie niebo łączyło się z ziemią, przeprawiano się do Krainy Umarłych, bo wtedy istniały Zaświaty.

Przenieśmy się choć na chwilę do zapomnianego świata Merlina, Króla Artura i Rycerzy Okrągłego Stołu, świata pełnego cudów i tajemnic, i raz jeszcze posłuchajmy o miłości Merlina i Viviany oraz o przygodach Rycerzy poszukujących Świętego Graala. Wszystko to będziemy mogli zobaczyć oczami wyobraźni, poddając się emocjom wywołanym obrazami i dźwiękami, które napotkamy podczas podróży w Zaświatach Labiryntu.

Pozwólmy więc wydarzyć się rzeczom, nie oczekując niczego, nie starając się zrozumieć czegokolwiek. Niech pod przymkniętymi powiekami pojawią się nieznane światy marzeń i wizji, zapomniane, ale głęboko tkwiące w nas. Żyjemy w czasach, w których mity rozsypały się w proch, niebo jest puste, a duch nie unosi się nad wodami. Nie ma już tajemniczych bogów i świat nie jest już pełen cudowności. Zapominamy, że to, co nas otacza, to fragmenty dawnych i wiecznych historii, że budujemy jak barbarzyńcy nasze domy z ułamków rzeźb, posągów bogów.  Wędrując korytarzami Labiryntu, spotykając postacie z mitów arturiańskich, widz sam stworzy swoją własną historię, podlegającą porządkowi emocjonalnemu, a nie logicznemu.

Jak mówi poeta: „każdy z nas ma jakieś Złote Runo do odszukania, jakieś Morze Nieznane, które przebyć winien, by owo Runo odnaleźć, i jakiegoś Smoka, którego zabić musi, by je posiąść nareszcie”.

Przekraczając Bramy Labiryntu, spróbujmy wyzwolić się od wszelkich uwarunkowań i autorytetów, zostawmy za sobą nasze troski i posłuchajmy głosu ciszy z niezgłębionego milczenia, i oddajmy się wyłonionym wizjom, i pozwólmy Charonowi przewieź nas do krainy Zaświatów.

Legenda o Królu Arturze i jego Rycerzach wciąż żyje. Poszukiwanie Graala ciągle trwa. Avalon istnieje, choć wciąż przykryty mgłami.

Źródło: www.muzeumslaskie.pl