Wystawy rysunku i rzeźby Małgorzaty Kotłowskiej w Galerii "Elektrownia" w Czeladzi

Małgorzata Kotłowska jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Dyplom uzyskała w pracowni rzeźby prof. Mariusza Białeckiego. Prace rysunkowe prowadzone były pod opieką prof. Mariusza Kulpy. W 2016 r. zdobyła pierwszą nagrodę w kategorii Formy Przestrzennej na Triennale Sztuki Pomorskiej. Jej praca dyplomowa pt. „Przemijanie” znalazła się wśród finałowych rzeźb Art. Noble, Festiwalu Sztuki „Miasto Gwiazd” w Żyrardowie. W 2018 r. jej rysunek zakwalifikował się do finału konkursu „Ulica Themersonów 5” organizowanego przez Płocką Galerię Sztuki. Artystka zajmuje się rysunkiem i rzeźbą a w swoich pracach podejmuje tematy, które są rodzajem odpowiedzi na nurtujące ją pytania dotyczące kwestii egzystencjalnej.

Małgorzata Kotłowska szczególną uwagę poświęca tematyce przemijania i śmierci. W swoich pracach odwołuje się do osobistych, często dramatycznych doświadczeń. Wymiernym efektem są realizacje przepełnione aurą powagi i nostalgii. To wyraźne opowiedzenie się po stronie wartości, wobec których operacje formalne schodzą na drugi plan. Artystyczna aktywność Małgorzaty Kotłowskiej dowodzi tego, że jak pisał Eric Emanuel Schmidt: „ Przeszłość nie jest krainą, którą tak łatwo opuścić”. Otwarte pozostaje pytanie czy warto ją opuszczać skoro, pomimo przywoływania także i tych bolesnych wspomnień uzyskuje się tak interesujące efekty artystyczne. Umiejętność klarownego wyartykułowania osobliwego przekazu łączy Małgorzata Kotłowska z troską o dobór materiału odpowiedniego do prezentowanych treści. Trafne zestawienie różnorodnych materii takich jak np. popiół i gips w rzeźbie dyplomowej pod kierunkiem prof. Mariusza Białeckiego, współtworzy oryginalny, bogaty warsztat. Ta praca to wymowna w swoim przekazie opowieść o bezwzględnej naturze czasu. ”Przemijanie” zwraca uwagę interesującą kompozycją. Strukturalna chropowatość powierzchni tworzy niezwykły kontrast z subtelną melancholią przesłania. Refleksja o początku, który jest jednocześnie zapowiedzią kresu, zyskuje oryginalne plastyczne przedstawienie. Małgorzata Kotłowska inspiracji szuka często w starych albumach fotograficznych, także i tych prezentujących wizerunki bliskich jej osób. Fotografia stała się dla niej symbolem przemijania, dokumentem „zanurzenia ludzi w czasie”. Z tej inspiracji powstały liczne rysunki, tworzące bardzo osobistą galerię portretu. Wyraźne uczucie emanujące z tych prac, nie zostało szczęśliwie zdegradowane do banału sentymentalizmu.
W ramach swojej praktyki twórczej Małgorzata Kotłowska wybrała drogę wymagającą cierpliwości, pracowitości i zaangażowania. To nietypowa postawa, szczególnie, że obecnie wymóg cierpliwości przerzucony został z artystów na odbiorców. Oryginalność prac Małgorzaty Kotłowskiej nie ma w sobie nic z efekciarstwa i poszukiwania natychmiastowej gratyfikacji w ramach postmodernistycznej zabawy formą. Wynika z przyjęcia świadomej i konsekwentnej postawy artystycznej, to twórczość nieodwracająca się plecami do tradycji. Pomimo szerokiego spektrum inspiracji artystyczna aktywność Małgorzaty Kotłowskiej pozostaje spójną propozycją plastyczną. W jej pracach można dostrzec prymat sugestywnie wydobytej atmosfery ponad detalem. Dążenie do syntezy nadaje pracom Małgorzaty Kotłowskiej wymiar uniwersalny. Istotny staje się sam proces powstawania realizacji, podyktowany rytmem ulotnych emocji. Rzeźba bowiem stanowi dla Małgorzaty Kotłowskiej pole poszukiwań o charakterze egzystencjalnym. To sposób na wyartykułowanie własnej prawdy, zadanie pytań światu, także tych pytań na które poza sztuką nie ma satysfakcjonujących odpowiedzi.
Prof. Stanisław Radwański
Gdańsk